عبداللّه بن فضل‌هاشمی روایت کرده که از امام صادق (علیه‌السّلام) شنیدم می‌فرمود: «همانا برای «صاحب الامر» غیبتی تخلف ناپذیر است، به طوریکه اهل باطل در آن تردید می‌کنند.
عرض کردم: یابن رسول اللّه! چرا غیبت می‌کند؟
فرمود: به علّتی که به ما اجازه نداده‌اند آشکار سازیم.
عرض کردم: چه حکمتی در غیبت اوست؟
فرمود: همان حکمتی که در غیبت حجّتهای پیش از او بوده است، حکمت غیبت قائم بعد از آمدن خود او ظاهر می‌شود، چنانکه حکمت سوراخ کردن کشتی توسط خضر و کشتن آن بچه و تعمیر دیوار، برای حضرت موسی (علیه‌السّلام) ظاهر نگشت، مگر موقعی که خواستند از هم جدا شوند.» (انّ لصاحب هذا الامر غیبة لابدّ منها یرتاب فیها کلّ مبطل، فقلت: و لم جعلت فداک؟ قال: لامر لم یؤذن لنا فی کشفه لکم قلت. فما وجه الحکمة فی غیبته؟ قال وجه الحکمة فی غیبته وجه الحکمة فی غیبات من تقدّمه من حجج اللّه ـ تعالی ذکره ـ ان وجه الحکمة فی ذلک لا ینکشف الاّ بعد ظهوره کما لم ینکشف وجه الحکمة فیما آتاه الخضر (علیه‌السّلام) من خرق السفینة و قتل الغلام و اقامة الجدار لموسی (علیه‌السّلام) الی وقت افتراقهما)
منبع:صدوق، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، ص۴۸۲
قال مولانا وسیدناومقتدانا وامامنا صاحب الزمان علیه السلام:وأما علّة ما وقع من الغیبة فإنَّ الله عزَّ وجلَّ یقول : « یا أیّها الّذین آمنوا لا تسئلوا عن أشیاء إن تبد لکم تسؤکم » إنَّه لم یکن لأحد من آبائی علیهم‌السلام إلّا وقد وقعت فی عنقه بیعة لطاغیة زمانه ، وإنّی أخرج حین أخرج ، ولا بیعة لأحد من الطواغیت فی عنقی.
منبع: کمال الدین شیخ صدوق