تشیع نه

اسلام دینی بود که با نه محمد – وارث ابراهیم و مظهر دین توحید خدا و وحدت خلق – در تاریخ انسان پدید آمد. «نه»ای که شعار توحید با آن آغاز می‌شود

و تشیع اسلامی بود که با «نه»ی علی بزرگ – وارث محمد و مظهر اسلام عدالت و حقیقت – در تاریخ اسلام چهره خود را مشخص کرد و نیز جهت خود را . «نه»ای که وی در شورای انتخاب خلیفه در پاسخ عبدالرحمن – مظهر اسلام اشرافیت و مصلحت! – گفت.

این «نه» به عنوان جبهه گیری نهضت شیعی در تاریخ اسلام تا پیش از صفویه شاخص نقش اجتماعی، طبقاتی و سیاسی گروهی بود که به محبت خاندان پیغمبر و پیروی علی شناخته می شدند. حزبی که بنایش بر «قرآن و سنت» بود اما قرآن و سنتی که نه از خاندان اموی و عباسی و غزنوی و چنگیزی تیموری و هولاکوئی، بلکه از خاندان محمدی اعلام می‌شود.

و تاریخ اسلام مسیر شگفتی را دنبال کرد.