زین همرهان ، هـمـراز من ، تنـها توئی تنـها بیـا باشد که در کـام صدف گـوهـر شوی یکـتا بـیـا
یـا رب کـه از دریــا دلـی خـود گـوهـر یـکـتــا شوی ای اشک چشـم آسـمـان در دامـن دریــا بـیــا
مـا ره بــه کــوی عـافیـت دانیــم و منـزلـگـاه انـس ای در تـکاپـوی طـلب گـم کــرده ره بـا مـا بـیــا
ای مـاه کنـعـانی تـو را یــاران بـه چـاه افکنـده انـد در رشـتـه پـیــونــد مــا چنــگی زن و بــالا بیــا
مفتون خویشم کردی ازحالی که آنـشب داشتی بــار دگــر آن حــال را کـــردی اگـــر پــیـــدا بـیــا
شـرط هــواداری ما شیــدائـی و شـوریــدگیـسـت گر یـار ما خواهی شدن شوریده و شیـدا بـیـا
در کـار مـا پــروائـی از طـعـن بـد انـدیــشـان مـکـن پـروانـه گـو در محفـل این شمع بی پــروا بـیـا
کنـجی است ما را فـارغ از شور و شـر دنیـای دون اینـجا چو فارغ گشتی از شور و شر دنیا بـیـا
گـر شهریــاری خـواهی و اقـلیــم جـان از خاکـیـان چون قاف دامـن بـاز چـیــن زیــر پـر عـنقـا بـیـا
استادشهریار
