محمد علی کلی در ١٧ جنورى ١٩۴٢ در شهر لویی ویلِ ایالات متحده آمریکا زاده شد.
محمد علی کلی، یکی از مشهورترین بوکسورهای سنگین وزن جهان است.
در سن ۱۲ سالگی هنگامی که دوچرخه کوچک‌اش سرقت شد، مثل بسیاری از کودکان دیگر گریه‌کنان نزد پدرش نرفت؛ بلکه ماجرا را برای آمر پولیس محل‌شان “جو مارتین” که یک مربی بوکس هم بود گزارش کرد.
مارتین پیش‌نهاد کرد که راه مبارزه کردن را تحت نظر او یاد بگیرد و این پسر ۱۲ ساله به‌سرعت تحت فرامین “مارتین” در امر یادگیری بوکس پیش‌رفت کرد.
در بازی‌های المپیک تابستانی سال ۱۹۶۰ در رُم ایتالیا او مدال طلای بوکس در رده سنگین‌وزن را کسب کرد و سپس بعد از آن آموزش بوکس حرفه‌ای را زیر نظر “آنجلو داندی” ادامه داد. نتایج دور از انتظار و خیره کننده او در مسابقات، و روحیه خستگی‌ناپذیرش موجب شده بود تا لقب مشت‌زن “لویی ویل” را از آن خود کند.
در ۲۹ اکتبر ۱۹۶۰ در لویی ویل، محمد على کلی در اولین مسابقه حرفه‌ای خود در ۶ مرحله توانست بر “تونی هونساکر” که رییس پولیس ویرجینیای شرقی بود پیروز شود.
کاسیوس کلى قبل از شهرت جهانى مسیحى بود و بعداً به اسلام مشرف شد و نام خود را به محمد علی کلی (انگلیسی: Muhammad Ali) تغییر داد.
سال‌های ۱۹۶۶ و ۱۹۶۷ برای وی سال‌های پرافتخار بودند؛ زیرا که او مجبور شد هفت بار از عنوان قهرمانی‌اش دفاع کند. هیچ یک از قهرمانان سابق دنیا در طول یک سال این کار را در چنین دفعاتی انجام نداده اند.
شاید هیجان انگیزترین و پرافتخارترین موفقیت کلی را در آن دوران پیروزی برابر “سانی بنکس”، “آلخاندر”، “لاورانته” و “آرچی مور” که سابقه ۲۰۰ پیروزی چشم‌گیر داشتند، باشد.
اگرچه “بنکس” و “لاورانته” هر دو پس از این در مسابقات دیگر روی رینگ کشته شدند و محمد على کلی تنها مدعی عنوان قهرمانی برابر “سانی لیستون” شد.
رویارویی با “سانی لیستون” رقابتی بود که همه‌ی بوکسورها با هراس از آن حرف می‌زدند و بوکسوری به سن و سال کم “کلی” نتوانسته بود او را تاکنون شکست دهد و این عنوان را کسب کند.
در مارچ ۱۹۶۶ در برابر یکی از سرسخت‌ترین حریفانش که یک بوکسور کانادایی به‌نام “گئورگ چوالو” بود در یکی از نفس‌گیرترین مبارزات به پیروزی رسید.
“گئورگ چوالو” پیش از این در رده حرفه‌ای خود هرگز شکست نخورده بود.
در سال ۱۹۶۶ بود که محمد على کلى از حضور در ارتش آمریکا برای جنگ ویتنام سر باز زد و اعلام کرد که هرگز به روی همنوعان ویتنامی خود آتش نمی‌گشاید، که همین مساله مدت‌ها سر زبان‌ها بود و پس از آن حتی از حضور در رقابت‌های بوکس به مدت ۵ سال محروم شد و گواهی‌نامه بوکس‌اش نیز به حالت تعلیق در آمد، البته مدتی بعد، این محکومیت به ۳ سال کاهش پیدا کرد.
در سال ۱۹۷۰ پس از سپری کردن دوران محرومیت خود بار دیگر جواز بوکس خود را دریافت کرد؛ اما به علت وقفه‌ای چند ساله در ورزش حرفه‌ای عنوان قهرمانی سال ۱۹۷۱ را در مبارزه‌ای با “جو فریزر” در “مادیسون اسکوار گاردن” از دست داد.
او پس از گرویدن به اسلام در فعالیت‌های سیاسی نیز نقش داشت و به همین دلیل بیش از سایر قهرمانان ورزشی در جهان مطرح شد. وی همچنین در قرن بیستم عنوان یکی از بزرگترین قهرمانان ورزشی را نیز از آن خود کرد.
در سال ۱۹۸۲ محمد علی کلى دچار سندروم پارکینسون (نوعی از امراض قلبى است) شد؛ اما از محبوبیت‌اش نزد مردم و هوادارن‌اش چیزی نکاست و همچنان مورد توجه میلیون‌ها نفر در سراسر جهان بود. در سال ۱۹۹۶ افتخار روشن کردن مشعل المپیک را در جورجیای آتلانتا پیدا کرد.
از آن‌جایی که دخترش “لیلا علی” به رشته‌ی پدر علاقه فراوانی داشت از سال ۱۹۹۹ بوکس حرفه‌ای را آغاز کرد. اما پدرش پیش از این در سال ۱۹۷۸ در مورد بوکس زنان گفته بود: “زنان هرگز نمی‌توانند به‌خاطر فیزیولوژی بدن‌شان مثل مردان بوکس بازی کنند. ضربات سهمگین بوکس باعث بروز مشکلاتی برای‌شان می‌شود که گاهی جبران ناپذیر است
