در سال ۹۲۲ ق. مطابق با ۱۵۴۳میلادی در محله قدیمی چهارمردانِ قم، در خانواده ای متدین کودکی دیده به جهان گشود که نامش را «احمد» گذاشتند. این نورسته دوران کودکی را تحت پرورش های اخلاقی و ایمانی پدری پارسا که عاطفه و مودت در او موج می زد، سپری کرد. مراقبت های ویژه خانواده و تأثیرپذیری از فرهنگ قرآن و عترت، احمد را از همان سنین طفولیت به عنوان کودکی مشتاقِ فضیلت و علاقه مند به دیانت و پاکی بارآورد.
او وقتی به سنین نوجوانی گام نهاد، تصمیم گرفت به تحصیل علوم دینی روی آورد. وی در این راه، آن چنان موفقیتی کسب کرد که پس از مدت زمانی نسبتاً کوتاه، به مدارج علمی دست یافت.
این توفیق علمی موجب گردید که در دوران جوانی به لقب «شیخ» مفتخر گردد و استادان و برخی دانشوران حوزه ای که در آن درس می خواند، مقام علمی و شایستگی های وی را در آموختن علوم دینی تکریم کنند.
هجرت بابرکت
شیخ احمد از طریق پدر و آشنایان و همکارانش، اطلاعاتی در مورد سرزمین های دیگر به دست آورد و عده ای از بازرگانان برایش خاطرنشان ساختند که مسافرت با کشتی از طریق بنادر خلیج فارس و دریای عمان و روی آوردن به نواحی جنوب شرقی آسیا چقدر جالب و پرماجرا است.