افزایش صفات در قرآن

در قرآن، اوصاف پسندیده ای چون: علم، هدایت و ایمان، قابل افزایش است؛ همانند:

«زِدْنِی عِلْماً» ، «زَادَتْهُم إیماناً» و «زادَهُم هُدًی» .

 همچنین اوصاف ناپسندی مانند:رجس، نفرت، ترس و خسارت نیز قابل فزونی دانسته شده است؛ همانند: 

«زَادَتْهُم رِجْساً» ، «زَادَهُمْ نُفُوراً» ،  «مَا زَادُوکُمْ الّا خَبالاً» و «وَلایَزِیدُ الظّالِمِینَ إلّاخَسَاراً» .

با توجّه به این آیات، دانسته می شود که سنّت خداوند، آزادی دادن به هر دو گروه خیر و شر است: 

«کُلاًّ نُمِدُّ هؤلاءِ وَ هؤلاءِ» .

بلاغت قرآن

در داستان های قرآن، حتی کلمه و حرفی اضافه نیست. مثلاً در داستان حضرت یوسف، هرگز اشاره به نام منطقه، سنّ یوسف، عمق چاه، نام برادران و نام عزیز مصر و نام همسر او نشده است؛ ولی صدها نکته ی اخلاقی، خانوادگی، اعتقادی، حقوقی، تربیتی و ارشادی در آن نهفته است. اساساً قرآن در نقل تاریخ بر نکات اصولی تکیه می کند. به این جمله توجه کنید:

حضرت ابراهیم به عموی خود گفت: این مجسمه ها و بت ها چیست که می پرستید؟ «إِذْ قالَ لِأَبِیهِ وَ قَوْمِهِ ما هذِهِ الَّتماثِیلُ الَّتِی أَنْتُمْ لَها عاکِفُونَ» .  این کلام در ظاهر جمله ای است کوتاه که در نقل گفتگوهای ابراهیم علیه السلام با عمویش به چشم می خورد. امّا از این جمله، اصولی ثابت و ماندگار استنباط می شود که ما به بعضی از آنها اشاره می کنیم:
اصل اول: در ارشاد مردم و نهی از منکر، سنّ شرط نیست. زیرا ابراهیم به عموی خود تذکر داد؛

قسم به «وقت»

علامۀ ‌طباطبائی (ره)  می‌فرماید: خداوند در قرآن به چیزهایی قسم خورده است تا به ما بفهماند این ‏ها مهم هستند. بیشترین قسم‌های خدا در قرآن به «وقت» است. معلوم می‌شود گران ‏ترین گوهر در این عالم، وقت است. خداوند در قرآن به اجزای وقت: صبح، چاشت، ظهر، عصر، روز و سَحَر قسم خورده است؛ برای مثال: «وَ اللَّیْلِ» و «وَ الضُّحَى». همین گوهری که ما به رایگان از دست می‌دهیم. در روایت آمده: هر روز صبح، فرشته‌ای نزد ما می‌آید و می‌گوید: امروز یک روز تازه است؛ مواظب باش آن را بیهوده از دست ندهی.