به قلم: فرامرزمیرشکار

میرزا اسماعیل خان لویی متخلص به ثاقب اصفهانی( متولد1231 ه.ش –روستای لاو )فرزند شاعر بسیارتوانا وعاشورایی عهدقاجاریه جناب آقای شهاب اصفهانی متخلص به تاج الشعرای لویی ،از شاعران توانای فارسی زبان است که در انواع شعر سروده های زیبایی رابه جامعه ادبی تقدیم نموده است.در غزل سرایی بسیارتوانا بوده است ودرانجمن ادبی شیدا از استادان مسلم به شمار می آمده است. ابیات زیر از اوست:

ما را بجز از عشق تو پرداختنی نیست‏

مهر رخت ای مه ز دل انداختنی نیست‏

با جلوه ی  بالای تو سرو چمنی را

سر از در دعوی ، دگر افراختنی نیست‏

از هجر رخ روشن و زلف سیه تو

شام از سحر ثاقب ، بشناختنی نیست

و نیز:

این عاشقان که تن به بلا پروریده‏ اند

از آب و خاک ،مهر و وفا آفریده ‏اند

یکباره دین و دل چو به سودای عشق دوست‏

بفروختند ،هردو جهان را خریده ‏اند

بی‏پرده دیده‏اند پس پرده هرچه هست

‏ تا پرده ی علابق هستی دریده ‏اند

مجیداوحدی (یکتا)درمجله وحید- سال۱۳۴۷-شماره۶۰  می نویسد:

"ثاقب مردی متواضع خوش‏محضر و شیرین‏کلام بود او هشتاد و نه‏ سال عمر کرد و در سال 1320 خورشیدی بلاعقب بسرای باقی رفت."

 مقبره ثاقب در تکیه تویسرکانی اصفهان می باشد.

قابل ذکر ویادآوری است:

1-عموی پدر وی میرزا محمد حسین فرزند ملاملک احمدقاضی عسگر  نیز متخلص به ثاقب اصفهانی  بوده است که به امر فتحعلى شاه به نگارش «تاریخ جهان‏آرا» پرداخت. گمان مى‏رود که او «دوازده بند» محتشم کاشانى را مخمس کرده است. قصایدى از او در کتاب «مدایح معتمدیه» آورده شده است. نسخه خطی دیوان وی درکتابخانه ملی ملک  می باشد.

2-در برخی از تذکره ها وی را سمیرمی دانسته اند که علت این این بوده که روستای لاو در زمان حیات شاعر از توابع شهرستان سمیرم محسوب می گردیده است و انتصاب وی ودیگر بزرگان شهرستان مبارکه به سمیرم در حال حاضر پذیرفته نیست.

منابع:

 تذکره القبور (146)

تذکره‏ى شعراى معاصر اصفهان (135 -134)

 فرهنگ سخنوران (198).