شنیدم که وقتی سحرگاه عید

ز گرمابه آمد برون بایزید

یکی طشت خاکسترش بی‌خبر

فرو ریختش از سرایی به سر

همی گفت ژولیده‌ دستار و موی

سردست شکرانه مالان به روی

که ای نفس! من درخور آتشم

به خاکستری روی درهم کشم؟!

سعدی