تفسیر القمّى : ـ فی قولِهِ تعالى : «قُلْ کُلٌّ یَعمَلُ على شاکِلَتِهِ» ـ : على نِیَّتِهِ «فَرَبُّکُم أعْلَمُ بمَنْ هُوَ أهْدى سَبیلاً» ، فإنّهُ حَدَّثَنی أبی عن جعفرِ ابنِ إبراهیمَ عن أبی الحسنِ الرِّضا علیه السلام قالَ : إذا کانَ یَومُ القِیامَةِ أوقَفَ المُؤمنَ بَینَ یَدَیهِ فَیکونُ هُو الّذی یَتَولّى حِسابَهُ ، فَیعرِضُ علَیهِ عَمَلَهُ فَیَنظُرُ فی صَحیفَتِهِ ، فأوَّلُ ما یَرى سَیّئاتِهِ فیَتَغیَّرُ لذلکَ لَونُهُ ، و تَرتَعِشُ فَرائصُهُ ، و تَفزَعُ نَفسُهُ ، ثُمّ یَرى حَسَناتِهِ فتَقَرُّ عَینُهُ،و تُسَرُّ نَفسُهُ،و تَفرَحُ رُوحُهُ ، ثُمّ یَنظُرُ إلى ما أعطاهُ اللّه ُ مِن الثَّوابِ فیَشتَدُّ فَرَحُهُ

ثُمّ یقولُ اللّه ُ للمَلائکةِ : هَلِمُّوا الصُّحُفَ الّتی فیها الأعمالُ الّتی لَم یَعمَلوها ! قالَ : فیَقرؤونَها ثُمّ یَقولونَ : و عِزَّتِکَ، إنّکَ لَتَعلَمُ أنّا لَم نَعمَلْ مِنها شَیئا ! فیقولُ : صَدَقتُم ، نَوَیتُموها فکَتَبناها لَکُم ، ثُمّ یُثابُونَ علَیها .حدیث

تفسیر القمّى ـ درباره آیه «بگو : هر کس فراخور خویش عمل مى کند» ـ : یعنى بر پایه نیّت خود. «پس خداى شما بهتر مى داند که چه کسى رهیافته تر است». پدرم از جعفر بن ابراهیم از ابو الحسن الرضا علیه السلام برایم حدیث کرد که آن حضرت فرمود: چون روز قیامت شود، مؤمن در پیشگاه خداوند بایستد و کار حسابرسى او را خداوند خود به عهده گیرد و اعمالش را به او نشان دهد. مؤمن در کار نامه خود مى نگرد و اولین چیزى که مى بیند گناهان خود است. با مشاهده آنها رنگش بر مى گردد و بدنش به لرزه مى افتد و در جانش وحشت مى نشیند. سپس خوبى هایش را مى بیند و از مشاهده آنها چشمش روشن و جانش مسرور و روحش شاد مى شود و آنگاه به ثوابى که خداوند ارزانیش فرموده مى نگرد و شادیش افزون مى شود

سپس خداوند به فرشتگان مى فرماید: کار نامه اى را بیاورید که در آن اعمال نا کرده آنهاست! حضرت فرمود: مؤمنان آن کار نامه را مى خوانند و آنگاه مى گویند: به عزّتت سوگند که تو خود مى دانى ما هیچ یک از این کارها را انجام نداده ایم! خداوند فرماید: راست مى گویید، اما شما نیّت انجام آنها را داشتید و ما آن کارها را برایتان نوشتیم. آنگاه پاداش آن اعمال به ایشان داده مى شود.